Daar sta je dan...

Ineens sta je daar en besef je dat wat je doet niet meer voldoende is. Mijn begeleiding of hulp zal dit niet oplossen. Niet dat ik ooit heb gedacht dat ik met mijn werk iedereen zou kunnen helpen, maar in juni voelde ik me plotseling wel heel machteloos toen mijn ex, goede vriend en vader van mijn oudste zoon me vertelde dat hij alvleesklierkanker heeft, met uitzaaiingen.

Dagelijks help ik mensen met verschillende vraagstukken, variërend van 'ik zit niet lekker in mijn vel' tot ernstige trauma's. Met verschillende therapeutische technieken begeleid ik mijn cliënten en cursisten met veel passie en liefde. Het mooie is dat het vrijwel altijd een enorm positief effect heeft. Mensen worden daadwerkelijk gelukkiger en zetten de mooiste stappen die je maar kunt bedenken. Ik word dagelijks bedankt voor wat ik deel in de Gelukkig Jezelf podcast en voor de cursussen die ik geef. Het is ontzettend fijn om voor velen iets te kunnen betekenen.

Maar eind juni, na een dag vol sessies, voelde alles plotseling als 'niets' meer. Toen kreeg ik het nieuws dat de vader van mijn kind de meest agressieve vorm van kanker heeft, met uitzaaiingen. Angst, verdriet, boosheid, paniek... alles kwam voorbij. De ergste scenario's kwamen akelig dichtbij. Hij is 43 jaar, dit mág gewoon niet gebeuren.

Nu, enkele maanden later, kan ik zeggen dat hij er nog is. En niet zomaar. Ik ben ontzettend trots op hem. Hij doorstaat zijn chemotherapie alsof het nooit anders is geweest. Soms zijn er wat zwaardere dagen, maar over het algemeen gaat het, gezien de omstandigheden, erg goed.

Maar er is meer nodig dan alleen chemo. Daarom steun ik de Support Casper actie. Ik hoop dat we met deze actie kunnen bijdragen aan het bedrag dat nodig is om alle baanbrekende onderzoeken voort te zetten. En het allerbelangrijkste voor mij; dat deze onderzoeken hem verder kunnen helpen. Zodat mijn zoon nog lang een vader heeft en we nog vele mooie herinneringen kunnen maken.